این «وقت به شام» نخستین فلیم جنگی ایرانی است که من تماشا کردم. از خونریزی و صحن ٔه وحشتناک که این فیلم نشان می دهد، تعجب کردم ولی باورم که در حقیقت میدان جنگ چند بار وحشتناک تر از این صحنهها باشد. معمولا یک واژه مهمی که فلیمهای ایرانی دارد، دارای داستان روان و واضح نیست و به جای آن، بیشتر از کارگرداران و فیلمنامهنویسان ساختن فضایی متناقض را ترجیح می دهند. تایپ این فیلم واقعبینی است. متعددی از فیلمهای واقعبینی چون بر داستان تاکید می کند، ممکن است ساخت و ساز شخصیتها را ضعیف کند. اما در وقت به شام توسط تصویر کردن خانواد ٔه علی بخصوص زن باردارش، شخصیت علی زنده شده است، بنابراین مخاطبین می توانند تصمیم علی را که گروگان ها آزاد کرد تا هواپیما را خودش منفجر کند، بهتر درک می کنند و از او دلتنگ می شوند. همچنین فیلمسازان در شکل گرفتن شخصیت پدرش هم موفق بودند. موضوع اصلی وقت به شام نشان دادن شیطانی دائش و از خود گذشتگی ایرانی تا نگهداشتن صلح است. یک صحنه ای بسیار فراموش نشدنی این است که در میدان مقدس سبک یونانی تروتیست های دائش سر زندانی ها را چنک زدند و با تیقه آنها را کشتند. خون قرمز و ستون های سفید تضاد تیزی را انجام می کند و هم نابخردی سربازان دائش را به طور طعنه امیز می نماید. به نام خدا آنها مرتکب جرم می شوند با وجود آن که آنها فکر کردند تنها به وسیل ٔه خشونت میل خدا را تحقق کرده بودند. دائش به عنوان بنیادگرایی حقوق قرآن را به کار بردند تا مومن های خدا را که به نظر دائش مشرک ها بودند، توهین کردند. در چینی این پدیده ای که یک کار را عمل کرده است اما نمی گذارد دیگران آن را انجام کند، دو استاندارد نام کرفته است.